දයාබර රුහුණ....

අඹ ගහ, තාමත් හොයනවද අපිව
බංකුව අදත් අපි ගැන ඇහුවලු නේද

එතකොට අර හොස්ටල් එකේ
එක පෙළට තිබ්බ මේස ටික එහෙම
වෙන කාට හරි අයිති ඇති නේද
සිවිල් එක ගාව ලොකු ගහ යට
මිකැනිකල් බෙන්ඩ් එක ලඟ
තාමත් කට්ටිය මුණගැහෙනවැති
උදේට අපි ලෙක්චර්ස් යන පාරෙ
තාමත් මැයි මල් වැටෙනවා ඇති
වේලිච්ච කොල අහුලනවද තව අයත්?

ලෙක්චර්ස් අස්සෙ අපි තරම් හොඳට
කවුරුත් චිට් පාස් කරාවිද මන්දා

ප්‍රැක්ටිකල්, ලෙක්චර්ස් වල ගහපු හොර සයින්

තාමත් මතකයි අද වගේ මට

රෑ තිස්සෙ නිදිමරන් ගොඩ දාපු ටියුට්

මෙච්චර ගොඩක් තිබුනද මන්දා

ලයිබ්‍රරියෙ තුන්වෙනි මේසෙට
දැන් නම් වෙන අය ඇවිත් ඇති
කැන්ටින් එකේ තාමත්

කුප්පි එහෙමත් යනවත් ඇති

කැම්පස් එකේ කොට තාප්ප උඩ
පෝළිමට දැනුත් වෙන අය ඉඳන් ඇති

කොල්ලොන්ගෙ හොස්ටල් එකේ
සිංදු සද්දෙ දෝංකාර දෙනව ඇති
ෆැකල්ටිය ඇතුළෙ මේ දැනුත්

කැන්ටින් එකේ පුටු මේස වලට

ඉඳහිට අපිවත් මතක් වෙනව ඇති

Bucket, Social ,Going Down අස්සෙ

අවුරුදු හතරක් ගෙවුනද මන්ද

මතක ඇහිඳිනව මං නම් තාම

අද ඊයෙ වගෙ, දයාබර රුහුණ....

දුක අසන අඹ ගසත්....ළඟ හිදින බංකුවත්.....එදා වගෙමයි අදත්.....

බොහෝ මහළුයි දැන්

අඹ ගහත් බංකුවත්

බංකුවේ පිටුපසින්

ඇහුනු හැඬුමට හෙමින්

තතු දන්න අඹ ගහත්

වැලපුනා හෙමි හෙමින්...

හිනා, කඳුළුත් හොරෙන්

තෙපුල බස් ආදරෙන්

ඇහුනෙ අපි දෙන්නටම

විතරමයි මේ සැරෙත්

ඇවිත් ගිය බොහෝ උන්

නිදි මරන් කඩන මල්

වලට තනි රැක ඉතින්

අපි උන්නෙ සීරුවෙන්

බොහෝ දෑ විසඳමින්

කෙරෙන මිතුරූ බසත්

අහන් උන් හැටි උනත්

තාම මතකයි මටත්....

ගිය දොහෙත් ඔහොමමයි

අඬ අඬයි උන් ගියෙත්

මේ දොහෙත් එහෙමමයි

මට උනත් දුක තමයි

ජීවිතේ ඔය තමයි

යාම් ඊමුත් ගොඩයි

සිදුවීම් එකමමයි

වෙනස මිනිසුන් තමයි.....