මලක් වී නුඹ පිපුනි මා ලඟ
කටු අතර සිහිනයක් විලසට
පියෙන් පිය නුඹ පෙති විහිදි කල
සතුටු කඳුලින් තෙමුනි මා හද
ගෙවී යන කාලයත් සමඟින
කටු වලට නුඹ දෙස් දෙවන සඳ
කරන්නට කිසි දෙයක් නොමැතිව
නුඹට වැඩියෙන් රිදුනි මගෙ හද
කොහෙන්දෝ ආ සුලඟ සමඟින
හාද වී නුඹ ගියත් බෝ දුර
හඬන්නටවත් වරම් නැති කල
හිස් අතින් කරබාන උනි මම
ගසට උරුමැති මලක් නැති බව
හැඟුනි නම් මට ගෙවුනු එදවස
එසඳ නුඹ මා අතැර ගිය කල
මේ තරම් හිත රිදෙන්නේ නැත
ගතේ තිබු සාරයම එක් කර
ReplyDeleteමලට ජීවය දුන්නු හින්දම
එකඳු එක ඵලයක් නොදී නුඹ
හොඳයි කෘතගුණ සැලකු අන්දම
බොහොම ස්තූතියි අක්කේ පසුවදනට...
ReplyDelete